باید عاشق شد و خواند
باید اندیشه کنان پنجره را بست و نشست
پشت دیوار کسی می گذرد، می خواند
باید عاشق شد و رفت
چه بیابانهایی در پیش است
رهگذر خسته به شب می نگرد
می گوید : چه بیابانهایی! باید رفت
باید از کوچه گریخت
پشت این پنجره ها مردانی می میرند
و زنانی دیگر به حکایت ها دل می سپرند
پشت دیوار دریاواری بیدار
به زنان می نگریست
چه زنانی که در آرامش رود
باد را می نوشند
و برای تو
برای تو و باد
آبهایی دیگر در گذرست
شب و ساعت دیواری و ماه
به تو اندیشه کنان می گویند
باید عاشق شد و ماند
باید این پنجره را بست و نشست
پشت دیوار کسی می گذرد
می خواند
باید عاشق شد رفت
بادها در گذرند 

ای عشق همه بهانه از توست
من خامشم این ترانه از توست
آن بانــــــگ بلند صبحگاهی 
وین زمزمه ی شبانه از توست
من اندوه خــــــویش را ندانم 
این گریه ی بی بهانه از توست
ای آتش جان پاکبــــــازان 
در خرمن من زبانه از توست
افسون شده ی تو را زبان نیست 
ور هست همه فسانه از توست
کشتی مرا چـــــــه بیم دریا ؟
طوفان ز تو و کرانه از توست
گر باده دهی و گرنه ، غم نیست 
مست از تو ، شرابخانه از توست
می را چه اثر به پیش چشمت ؟
کاین مستی شادمانه از توست 

روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست
در غنچه ای هنوز و صدت عندلیب هست

گر آمدم به کوی تو چندان غریب نیست
چون در آن دیار هزاران غریب هست

عاشق که شد که یار به حالش نظر نکرد؟
ای خوجه درد نیست و گرنه طبیب هست 

من که مشغولم به کار دل چه تدبیری مرا...
من که بیزارم زکار گل چه تزویری مرا...
من که سیرابم چونین از چشمه ی جوشان عشق
خلق اگر با من نمی جوشد ، چه تاثیری مرا...
من که با چشم حقارت عالمی را بنگرم 
سنگ اگر بر سر بکوبندم ، چه تحقیری مرا...
خامه ی قدرت به نامم برگ آزادی نوشت
ای اسیران زین گرامی تر چه تقدیری مرا... 

هر صدا و هر سکوتی،اونو یاد من میاره
میشکنه بغض ترانه،غم رو گونه هام میباره
از همون نگاه اول،آرزوی آخرم شد
حس خوب داشتن اون،عاشقونه باورم شد
دلمو از قلم انداخت،اونکه صاحب دلم بود
منو دوس داشت ولی انگار،اندازش یه ذره کم بود
از همون نگاه اول،آرزوی آخرم شد
حس خوب داشتن اون،عاشقونه باورم شد .

باید کمک کنی کمرم را شکسته اند
بالم نمی دهند ، پرم را شکسته اند
نه راه پیش مانده برایم ، نه راه پس
پل های امن پشت سرم را شکسته اند
هم ریشه های پیر مرا خشک کرده اند
هم شاخه های تازه ترم را شکسته اند
حتی مرا نشان خودم هم نمی دهند
آیینه های دور و برم را شکسته اند
گُل های قاصدک خبرم را نمی برند
پای همیشه در سفرم را شکسته اند
حالا تو نیستی و دهان های هرزه گو
با سنگ حرف مفت سرم را شکسته اند 

بغض شعرم راشکست آوازتو
بی بی دل گشته ی سربازتو
برچکاد قاف مخمل پوش شعر
حسرت سیمرغ من،پروازتو
پیش درگاه توچون ویران کده ست
هرچه می سازد ترانه سازتو
شب همیشه نقطه پایان روز
هرشب آخر،شب آغازتو
زیرباران هابه بیداری گذشت
من برهنه،خرقه رواندازتو
زخمه ی سازم به دست تو خودی ست
من ولی بیگانه ام باسازتو
قفل هردر راکلیدی محرم است
من ولی بیگانه ام با رازتو
هرکس ازبازار توشعری خرید
من نباید می خریدم نازتو... 

فقط اسمي به جا مانده از آنچه بودم و هستم
دلم چون دفترم خالي قلم خشكيده در دستم
گره افتاده در كارم به خود كرده گرفتارم
به جز در خود فرو رفتن چه راهي پيش رو دارم
رفيقان يك به يك رفتند مرا با خود رها كردند
همه خود درد من بودند گمان كردم كه همدردند
شگفتا از عزيزاني كه هم آواز من بودند
به سوي اوج ويراني پل پرواز من بودند 

بی قرار توام و در دل تنگم گله هاست
آه ...! بی تاب شدن عادت کم حوصله هاست

مثل عکس رُخ مهتاب که افتاده در آب
در دلم هستی و بین من و تو فاصله هاست

بی تو هر لحظه مرا بیم فرو ریختن است
مثل شهری که به روی گسل زلزله هاست

باز می پرسمت از مسئله ی دوری و عشق
و سکوت تو جواب همه ی مسئله ها 

در درون ذهن من هرگز نمی میرد کسی
مرگ احساس مرا ماتم نمی گیرد کسی
رفته ام من سالها از خاطرات این و آن
یک سراغ ساده هم از من نمی گیرد کسی
غرقه گشتم در درون موج های حادثه
از برای یاری من بر نمی خیزد کسی
شانه های عاشقان گر تکیه گاه اشکهاست
پس چرا بر شانه ام اشکی نمی ریزد کسی 

بي تو اينجا نا تمام افتاده ام
پخته اي بودم که خام افتاده ام
گفته بودي تا که عاقلتر شوم
آه ، مي خواهي مگر کافر شوم
من سري دارم که مي خواهد کمند
حالتي دارم که محتاجم به بند
کاشکي در گردنم زنجير بود
کاشکي دست تو دامنگيربود
عقل ما سرمايه دردسر است
من جهان را زير وبالا کرده ام
عشق خود را در تــــــو پيدا کرده ام
من دگر از هر چه جز دل خسته ام
عهد ياري با دل دل بسته ام
بر لب تو خنده مجنوني ام
خنده تو رنگي از دلخونيم 

تا تو رفتی این دل من بی تو تنها مانده است
آتشی زین کاروان رفته بر جا مانده است
روزها بگذشت و من در شوق دیدارم هنوز
منتظر چشمم به بازیهای فردا مانده است
طاقت بار فراقت بیش از اینم مشکل است
همتی کاین رهرو کوی وفا وا مانده است
روز و شبها با خیالت گفتگوها کرده ام
زنده مجنون با امید عشق لیلا مانده است
شوق دیدار تو بر این دل تسلی میدهد
زین سبب در این مصیبتها شکیبا مانده است
در میان بحر غمها زورق قلبم شکست
قایق بشکسته سرگردان به دریا مانده است
سهم من از گردش دور زمان شادی نبود
بار سنگینی ز ناکامی و غمها مانده است
کاش بودی و میدیدی چه دردی میکشم
ای طبیب من ؛ مریضت بی مداوا مانده است 

با دل آویزترین ساز زمین
با فرح بخش ترین نغمه عشق
و دل انگیز ترین شعر زمان
قطعه ای خواهم ساخت
و به آواز رسا خواهم خواند...
تا نوای طرب انگیز مرا
رخش نام آور عشق برساند به نسیم
برساند به بهار
تا به مهمانی این باغ بیاید امشب... 

نکند شکوفه روزی به کویر دل ببند
نکند پرش بریزد نکند لبش نخندد
نکند که سینه سرخی دل از آسمان بگیرد
همه جا بهار باشد گل من ولی بمیرد
شب و آن هزار چشمی که دوباره می درخشد
نکند که خواب باشم و خدا مرا نبخشد 

دور تنهایی خود تو کشیدی یک حصار
آمدم من تا خودم را در خلوت تو جا کنم
تا برایت عشق را معنا کنم
تا به دنبال شقایق بدویم
تا بخندیم و محل به غم و غصه ندهیم
تا ابد، تا تماشای محبت برویم
و نگوییم هرگز
که چرا آنچه که خواستیم ، نشد
و بگوییم خدا در دل ما تنها شد 

هنوزم رسم دنیا بی وفاییست
هنوزم جرم آدم هم صداییست
کبوتر با کبوتر ، باز با باز
هنوزم رسم پرواز آشناییست
هنوزم عاشق و معشوق ، تنها
هنوزم درد عاشق ها جداییست
چه قانونی ! چه وجدانی ! چه جرمی !
هنوزم دل شکستن بی گناهیست . 

تو را با غیر میبینم صـــــدایم در نمی اید
دلم میسوزد و کاری زدستم بر نمی اید

نشستم باده خوردم خون گریستم کنجی افتادم
تحمل میرود اما شب غـــــــــــــــــم سر نمی اید

چه سود از شرح این دیوانگیها بیقراریهـــا
تو مه بی مهری و حرف منت باور نمی اید

توانم گفت مستم میکنی با یک نگه اما
حبیبا درد هجرانت بگفتن در نمـــــی اید

منه بر گردن دل بیش از این طرق جفا کاری
که این دیوانه گر عاشق شود دیگر نمی اید

دلم در دوریت خون شد بیا و اشک چشمم ببین
خدا را از چه بر من رحمت ای کافـــــــر نمی اید 

آرزومه که یه لحظه رو به روی من بِِایستی*
اخه قلبم نگرونه توی شهری که تو نیستی*
تو خیال کن ادمای همه دنیا توی شهره*
توی شهره بی تو اما دل من با همه قهره*
تو شهری که تو نیستی همه جا رو غم گرفته*
هر کجا رفتی صدام کن عزیزم دلم گرفته*
شدم اون غریبه ای که تو نباشی نمی ارزه*
دارم از نفس می افتم مثل یک گیاه هرزه*
آرزومه که یه لحظه رو به روی من بِِایستی
اخه قلبم نگرونه توی شهری که تو نیستی
تو خیال کن ادمای همه دنیا توی شهره
توی شهره بی تو اما دل من با همه قهره*
تو شهری که تو نیستی همه جا رو غم گرفته*
هر کجا رفتی صدام کن عزیزم دلم گرفته*
شدم اون غریبه ای که تو نباشی نمی ارزه*
دارم از نفس می افتم مثل یک گیاه هرزه* 

رفیق راهی و از نیمه راه می گویی
وداع با من بی تكیه گاه می گویی
میان این همه آدم، میان این همه اسم
همیشه نام مرا اشتباه می گویی
به اعتبار چه آیینه ای، عزیز دلم
به هركه می رسی از اشك و آه می گویی
دلم به نیم نگاهی خوش است، اما تو
به این ملامت سنگین، نگاه می گویی؟
هنوز حوصلهء عشق در رگم جاری است
نمرده ام كه غمت را به چاه می گویی 

دستی تکان بده حالا که می روی
دلتنگ می شوم تنها که میروی
پیشانیت اگر خط خوردگی نداشت
می خواندمش که تو... تو با که میروی
نفرین نمی کنم شاید ببینمت
دنیا به کام تو هر جا که میروی
یک لحظه صبر کن شاید ندیدمت
دستی تکان بده حالا که میروی 

تو که از این غم دل آگه و گه بی خبری
به در خانه سبزت تو مرا می نگری
تو در این مستی رمز نگهت خوابم کن
چه بسا می کشم از هجر رخت دربدری
نفست حس تنم غنچه بستان دلم
تو در این وادی دل با دل من همسفری
لب تو لعل شکر قصر تنت محضر عشق
ندهد چون تو دگر میکده شادان پسری
نغمه عشق سرایم به تمنای دلت
که تو از مرز دلم بی غم دنیا گذری 

با گریه گفت: شمع به پروانه رفیق
تا کی شبانه روز بسوزی در آتشم
پروانه گفت: تا نشوم خاک پای تو
دست از طواف آتش عشقت نمی کشم. 

نبض لحظه رو نگه دار
نزار عشقمون بمیره
نزار ضربه های ساعت
منو از تو پس بگیره
عقربک های زمونه
خستگی سرش نمیشه
نگو بر میگردی فردا
دل که باورش نمیشه
منو تو قلبت نگهدار
مثل شعله تو زمستون
نزار از تو دور بشم باز
بی تو قلبم میشه داغون
منو تو قلبت نگهدار
حرف من یه التماسه
هیچ کسی بجز تو انگار
قلبمو نمیشناسه 

دل و دين و عقل و هوشم همه را به آب دادي
ز كدام باده ساقي به من شراب دادي
دله عالمي ز جا شد چو نقاب برگشودي
دو جهان به هم بر آمد چو به زلف تاب دادي
همه كس نصيب دارد به نشاط و شادي اما
به من غريب مسكين غم بي حساب دادي
رو به جاي دگر دل دهم به يار ديگر
هواي ديار دگر دارم و يار دگر
به ديگري دهم اين دل كه خار كرده توست
چرا كه عاشق نو دارد اعتبار دگر
خبر دهيد به صياد ما كه ما رفتيم
به فكر صيد دگر باشد و شكار دگر 

تو از کجای این زمین مرا نظاره میکنی
که چشم من پر ازنگاه بی ریای توست 
تو از کجای این زمان مرا اشاره می کنی
که راه من پر از نشان و ردّ پای توست 
تو از کجای متن گل مرا نشانه می روی
که قلب من پر ازشکوفۀ خیال توست 
تو از کجای نغمه ها مرا ترانه می شوی
که ساز من پر از صدای خوش نوای توست
تو از کجای هر کجا مرا کنایه می زنی :
که خوب خوب من توئی ، دلم پر از وفای توست 

 تحمل کــن عزیز دل شکسته
تحمل کن به پای شمع خاموش 
تحمل کن کنار گریـــــه مــــن 
به یاد دلخـوشی های فـرامــوش 
جــهـان کوچک من از تو زیباست 
هنوز از عـطـر لبـخـند تو سرمست
واسه تکــــرار اسم سـاده توست
صدایی از من عاشق اگـر هسـت....

نیمه شب بود و غمی تازه نفس؛
ره خوابم زد و ماندم بیدار.
ریخت از پرتو لرزندهشمع
سایه دسته گلی بر دیوار
همه گل بود ولی روح نداشت
سایه ای مضطرب ولرزان بود
چهره ای سرد وغم انگیز وسیاه
گوئیا مرده سرگردان بود!
شمع خاموششد از تندی باد
اثر از سایه به دیوار نماند!
کس نپرسید کجا رفت؛ که بود
کهدمی چند درین جا گذراند!
این منم خسته درین کلبه تنگ
جسم درمانده ام از روحجداست
من اگر سایه خویشم ، یارب
روح آواره من کیست؛کجاست؟
فریدون مشیری 

به نسیمی همه راه به هم می ریزد
کی دل سنگ تو را آه به هم می ریزد 
سنگ در برکه می اندازم و می پندارم 
با همین سنگ زدن ، ماه به هم می ریزد 
عشق بر شانه هم چیدن چندین سنگ است 
گاه می ماند و نا گاه به هم می ریزد 
انچه را عقل به یک عمر به دست آورده است 
دل به یک لحظه کوتاه به هم می ریزد 
آه یک روز همین آه تو را می گیرد 
گاه یک کوه به یک کاه به هم می ریزد 

چقدر خوب و روشن است نمای چشم های تو
نمی رسد ستاره ای به پای چشم های تو 
به ماه خیره می شوم فقط و گریه می کنم
دلم که تنگ می شود برای چشم های تو
و هی مرور می کنم نگاه اول تو را
وگر نمی رسد به من صدای چشم های تو
تو تا پلک می زنی به سجده می رود دلم
به پیشگاه اعظم خدای چشم های تو
شبی خراب می شود حصارهای فاصله
و آب می شود دلم به پای چشم های تو 

چشمه های خروشان تو را می شناسند
موجهای پریشان تو را می شناسند
پرسش تشنگی را تو آبی، جوابی
ریگهای بیابان تو را می شناسند
نام تو رخصت رویش است و طراوت
زین سبب برگ و باران تو را می شناسند
از نشابور بر موجی از «لا» گذشتی
ای که امواج طوفان تو را می شناسند
اینک ای خوب فصل غریبی سر آمد
چون تمام غریبان تو را می شناسند
کاش من هم عبور تو را دیده بودم
کوچه های خراسان تو را می شناسند.

قیصر امین پور