من امشب دفتر تقویم عمرم را
بدست عاصی دریای نا ارام خواهم داد
همان دریا که بغض شکوه هایم در گلوی موج خیزش زخم بر میداشت
همان دریا که میگفتی:
تورا در من تجلی میکند ای دوست
بگو ای انکه بی من مثل من تنهای تنهایی
کدامین یار ما را میبرد تا انتهای باغ بارانی 

هرگز از دوری این راه مگو!
و از این فاصله ها که میان من و توست
...و هرگاه که دلت تنگ من است،
بهترین شعر مرا قاب کن
و پشت نگاهت بگذار!
تا که تنهایی ات از دیدن من جا بخورد!
و بداند که دل من با توست
و همین نزدیکی ست... 

خدا پشت و پناهت زود برگرد
فداي شکل ماهت زود برگرد
هوا سرد است،شالت را بينداز
بگير اين هم کلاهت،زود برگرد
ببين اين گونه نگذا ري بماند
دو چشمانم به راهت زود برگرد
دلم را مي شکاني اي مسافر
به جبران گناهت زود برگرد
برايت نیست جايي مثل خانه
بسوي زاد گاهت زود برگرد
بيا از زير قرآنم گذر کن
خدا پشت و پناهت، زود برگرد 

هنوز دنیای من هستی با اینکه دنیامون دوره
هنوز چشمهای بی مهرت واسه من چشمه ی نوره
هنوز عکست روی دیوار با من آشتیه می خنده
دل مغرور تو اما به روم درها رو می بنده
کدوم جرمه کدوم تقصیر که اینطور داده بر بادم
گناهم هر چی که بوده نمیره عشقت از یادم
نمیره عشقت از یادم دیگه بسه فراموشی
صدای قلبمو بشنو نخواه گم شم تو خاموشی
کدوم جرمه کدوم تقصیر که اینطور داده بر بادم
گناهم هر چی که بوده نمیره عشقت از یادم
نخواه از من فراموشی بلرزونم با یک لبخند 

دستی تکان نداد وقتی دلم شکست
باور نمی کنم شاید نداشت دست
هر چند می شنید فریادهای دل
اما غریبه وار از کوچه رخت بست
من با خیال او اینجا نشسته ام
او بی خیال من با دیگری نشست
دیریست مانده ام بیهوده منتظر
ای کاش می رسید یارم ز دور دست
هرگز ندیدمش اما هنوز هم
نفرین نمی کنم شاید نداشت دست.... 

من هستم و دوباره دلی بی قرار تو
این کوچه های خسته ی چشم انتظار تو
منظومه ی بلند غزل های ناز من!
خورشید هم ستاره شود در مدار تو
زیبا ترین تغزل بارانی منی
می بالد عاشقا نه غزل در بهار تو
عطری نجیب می وزد از واژه های من
هرگز نبوده این همه شعرم دچار تو
بخشیدم عاشقا نه دلم را به چشمهات
باشد که بی بها نه شود در کنار تو
جایی که عشق نیز دچار تو می شود
 از من عجیب نیست شوم بی قرار تو 

حق با تو بود یه جا باید تموم شه
تا کی روزات به پای من حروم شه
خزونمون منتظر بهار نیست
حق با تو بود رسیدنی تو کار نیست
حق با تو بود گذشت دیگه جوونی
ستاره و گریه و مهربونی
گذشت دیگه از منو تو بهونه
دیوونه بازی های عاشقونه
یکی بودو یکی نبود باشه برو بود و نبود
حق با توه همه کسم من بدم عیب از تو نبود
یکی بودو یکی نبود باشه برو بود و نبود
حق با توه همه کسم من بدم عیب از تو نبود 

ديرگاهيست که تنها شده ام / قصه غربت صحرا شده ام
وسعت درد فقط سهم من است / باز هم قسمت غم ها شده ام 
دگر آئينه ز من با خبر است / که اسير شب يلدا شده ام
من که بي تاب شقايق بودم / همدم سردي يخ ها شده ام 
کاش چشمان مرا خاک کنيد / تا نبينم که چه تنها شده ام . . . 

اميد زيستنم ، ديدن دوباره ي توست
قراربخش دلم ، تاب گاهواره ي توست
تو ، اي شكوفه ي ايام آرزومندي
بمان كه ديده ي من روشن از نظاره ي توست
نگاه پاك توام صبح آفتابي بود
كنون چراغ شبم پر ستاره ي توست
به يك اشاره ، مرا رخصت پريدن بخش
مه مرغ وحشي دل ،‌ رام يك اشاره ي توست
به پاره كردن اوراق هر كتاب مكوش
دلم كتاب پريشان پاره پاره ي توست
شبي نماند كه بي گريه ام به سر نرسيد
زلال اشك پدر ، برق گوشواره ي توست
دلم چو موج ، به سر مي دود ز بيم زوال
كرانه اي كه پناهش دهد ، كناره ي توست
خجسته پوپك من اي يگانه كودك من
اميد زيستنم ، ديدن دوباره ي توست 

شهادت مظلومانه بی بی دو عالم حضرت زهرا (س) تسلیت باد

 تو اگه پرنده باشی چشای من آسمونه
راز پر کشیدنت رو کسی جز من نمیدونه
واسه من سخت که بی تو بنویسم مشق پرواز
با صدای ساز خسته تر کنم گلوی آواز
من و تو گرچه اسیریم حیفه از غصه بمیریم
بیا تا آخر دنیا بشینیم و پر نگیریم
جای پر زدن زمین نیست توی قلب آسمونه

شهادت حضرت زهرا (س) تسلیت باد.

دوست دارم یک شبه هفتاد سال پیر شوم.
در کنار خیابانی بایستم.
تو مرا بی آنکه بشناسی از ازدحام تلخ خیابان عبور دهی...
هفتاد سال پیر شدن یک شبه
به حس گرمی دست های تو
هنگامی که مرا عبور می دهی بی آنکه بشناسی،
می ارزد! 

شهادت حضرت زهرا (س) تسلیت باد

هر زمانم که خط سبز توآید در چشم
سبزه بینم ز لب چشمه که برمی‌روید
ای بسا برگ شقایق که دمادم در باغ
از سرشک من و خوناب جگر می‌روید
ظاهر آنست که از خون دل فرهادست
آن همه لاله که بر کوه و کمر می‌روید
اگر از چشم تو خواجو همه گوهر خیزد
از رخ زرد تو چونست که زر می‌روید .

باید از رود گذشت
باید از رود
اگر چند گل آلود
گذشت
بال افشانی آن جفت کبوتر را
در افق می بینی
که چنان بالابال
دشت ها را با ابر
آشتی دادند ؟
راستی ایا
می توان رفت و نماند
راستی ایا
می توان شعری در مدح
شقایق ها خواند ؟ 

زندگی نامه ی شقایق چیست ؟
رایت خون به دوش وقت سحر
نغمه ای عاشقانه بر لب باد
زندگی را سپرده در ره عشق
به کف باد و هرچه باداباد 

عشق را تن پوش جانم مي كني
چتري از گل سايه بانم مي كني
اي صداي عشق در جان و تنم
آن سكوت ساكت و تنها منم
من پر از اندوه چشمان توام
آشنايي دل پريشان توام
آتش عشق تو در جان من است
عاشقي معناي ايمان من است
كي به آرامي صدايم مي كني
از غم دوري رهايم مي كني
اي كه در عشق و صداقت نوبري
كي مرا با خود از اينجا مي بري 

تا کدوم ستاره دنبال تو باشم
تا کجا بی خبر از حال تو باشم
مگه میشه از تو دل برید و دل کند
بگو می خوام تا ابد مال تو باشم
از کسی نیست که نشونی تو نگیرم
به تو روزی میرسم من که بمیرم
هنوزم جای دو دستات خالی مونده
تا قیامت توی دستای حقیرم
خاک هر جاده نشسته روی دوشم
کی میاد روزی که با تو روبرو شم؟
من که از اول قصه گفته بودم
غیر تو با سایه ام نمی جوشم 

عمري در اين عالم با غصه خو کردم
يک روزِ بي غم را من آرزو کردم
شايد که تقديرم با غم گره خورده
حالا که بنشستم تنها وافسرده
اي کاش مرا از نُو ، يک باغبان مي کاشت
تا ريشه و برگم نقشي ز شادي داشت
اما دگر دير است ، من خوب مي دانم
تا رويشي ديگر ، هرگز نمي مانم ... 

باراني ام , باراني ام , باراني از آتش
يك روح بي پروا و سرگرداني از آتش
.
اين كوچه ها , ديوارها , اصلاً تمام شهر
سوزان و من محبوس در زنداني از آتش
.
اهل غزل بودم ، خدا يكجا جوابم كرد
با واژه اي ممنوع ، با انساني از آتش
.
بي شك سرم از توي لاكم در نمي آمد
بر پا نمي كردي اگر طو فاني از آتش
.
تا آمدي ، آتشفشاني سالها خاموش
بغضش شكست و بعد شد طغياني از آتش
.
كاري كه از دست شما هم بر نمي آمد
من بودم و در پيش رويم خواني ازآتش
.
اين روزها محكوم ِ اعدامم به جرم عشق
در انتظارم بشنوم ، فرماني از آتش 

آیینه پرسید که چرا دیر کرده است؟؟؟
نکند دل دیگری او را اسیر کرده است!!!
خندیدم گفتم او فقط اسیر من است
تنها دقایقی چند تاخیر کرده است
گفتم امروز هوا سرد بوده است
شاید موعد قرار تغییر کرده است
خندید به سادگیم آیینه و گفت:
احساس پاک تورا زنجیر کرده است
گفتم از عشق من چنین سخن مگوی!
گفت خوابی سال ها دیر کرده است...
در آیینه به خود نگاه می کنم آه...
عشق تو عجیب مرا پیر کرده است
راست میگفت آینه که منتظر نباش
او برای همیشه دیر کرده است!!!
اوبرای همیشه دیر کرده است 

گفتی که میشناسی و نشناختی مرا
یک روز در قمار غزل باختی مرا
من کاخ آرزوی تو بودم که سالها
با دست های عاشق خود ساختی مرا
دنبال اسب وحشی چشم تو روز و شب
می آمدم و از نفس انداختی مرا
من قطعه شعر چشم تو بودم که با قلم
در انزوای تلخ زمین ساختی مرا
اما خراب کرد دلت خانه ای که ساخت
گفتم که آه کاش نمی ساختی مرا
هرچند می شناسمت اما غریبه ای
گفتی که می شناسی و نشناختی مرا 

دورم از تو
بی قرار گرمایی دلت ، می لرزم اینجا
احساس می شوی ...
چون سایه ی خمیده بر دیوار
می رقصی بر بی تابی من
و چه نزدیک است خاطراتت ،
چسپیده به ذهنم
نقش بی همتای رخسار تو ...
دلتنگی ام را می پوشانم
با بستری از کلمات
اما باز
کسی در دلم
تو را صدا می زند
ای آرامش دهنده ی شب های بی قراریم ... 

بوی غربت میدهم اما غریبه نیستم
اگر چه می دانی که در غریبی زیستم
مثل رودی بستر این خاک طی کرده ام
تا بفهمم عاقبت در جستجوی کیستم
روبروی آینه شب تا سحر غم می خورم
تا بفهمم عاقبت سایه ی گم گشته ی کیستم
اگر چون کبک می خوانم اگر چون کوه خاموشم
صدای توست در فکرم خیال توست در ذهنم 

دلم گرفته امشب در خلوت شبانه
هوای گریه دارم در سوگ این ترانه

از درد خسته باشم تا كی صبور یاشم
در آرزوی وصلت جان است و دل روانه

بر عاشقان نظركن ای منتهای خوبی
از روی نازنینت دل را تو كن نشانه

از چشم دل نوازت وز نور جان فزایت
مدهوش و بی قرارم باقی همه بهانه

در سینه شقایق عطرتو می تراود
در لوح جان عشاق نام تو جاودانه

تا بگذری از اینجا ای وای بر دل ما
چون خاك زیر پایت برخیزم از میانه 

فتنه ی چشم تو چندان ره بیداد گرفت
كه شكیب دل من دامن فریاد گرفت
آن كه آیینه ی صبح و قدح لاله شكست
خاك شب در دهن سوسن آزاد گرفت
آه از شوخی چشم تو كه خونریز فلك
دید این شیوه ی مردم كشی و یاد گرفت
منم و شمع دل سوخته ، یارب مددی
كه دگرباره شب آشفته شد و باد گرفت
شعرم از ناله ی عشاق ، غم انگیز تر است
داد از آن زخمه كه دیگر ره بیداد گرفت
سایه ، ما كشته ی عشقیم كه این شیرین كار
مصلحت را مدد از تیشه ی فرهاد گرفت 

شاخه های نسترن را باغبان دیشب شکست
درب باغ آرزو بر شاپرک ها رفت و بست
او که ناز پیچک و پروانه ها را می کشید
دیده بر بست و تمام خاطراتش را گسست
باور کس را نمی امد که روزی این خدا
در ز کعبه بندد و گردد خودش ظلمت پرست
گوشه ای دیدم رز مغرور باغ آرزو
پای دیواری فتاده زهر خنده بر لب است
زیر لب پروانه را گفت او که دورش می پرید
می رسیم آخر به هم؟ شاید که هذیان از تبست
جوی آبی که ترنم می نمود آواز باغ
روی دوشش پیکر آلاله ها و کوکب است
من زبلبل راز این نامردمی پرسیدم او
گفت شکوه چون کنی؟ رسمیست از روز الست
نوگلی از نسترن تازه شکفت از بیم گفت
شاخه های نسترن را باغبان دیشب شکست ؟ 

شیوه ی دلبری و ناز،اگر سوخت مرا
غمزه ی چشم سیاه تو بیاموخت مرا
صف مژگان همه آراستی از جانب دل
خم ابروی کمان تو سپر دوخت مرا
سر فرو برده چو شمعی به گریبان بودم
شعله ی سرکش عشق تو بر افروخت مرا
من که پر میزد از آهم،غم هستی به فلک
آهی از سینه برآوردی و پر سوخت مرا 

 بگو این فصلهای سرد را باور کنم یا نه؟
بگو آیا دلم را دشت نیلوفر کنم یا نه؟
از این بیگانه ها کوچیده ام سوی نگاه تو
از آن چشم سیاهت هجرتی دیگر کنم یا نه؟
هوای چشمهایت مثل بغض آسمان ابریست
بگو پاییز چشمان تو را باور کنم یا نه؟
تمام فصل ها را خسته پا دنبال تو گشتم
بگو آیا دلم را باز عاشق تر کنم یا نه؟
چنان پیچ و خم گیسوی تو آشفته ام کرده
که حیران مانده ام با عشق پاکت سر کنم یا نه؟

ما دو تن مغرور
هر دو از هم دور
وای در من تاب دوری نیست
ای خیالت خاطر من را نوازش بار
بیش از این در من صبوری نیست
بی تو من بی تاب بی تابم
من به دیدار تو می آیم.... 

به شما نمی رسم من که شما خود بهشتی
چی بگم واژه نمونده همه رو شما نوشتی
من خاکی تو زمینم شما اوج آسمونی
ببارین تو قصه می گم شما خیلی مهربونی
گلای سرخ تو باغچه گلای آبی گلدون
همیشه کنارتونن بهارا می شن یه مهمون
دریا ها اشک نگاتون باغا عطر گیسواتون
به کویر می گم چی داری می گه گرمای صداتون
غمتون زرده مثه برگ که پاییز رفت و رهاش کرد
مثه عاشقی که یارش دست به دامن خداش کرد
چشاتون مثه ستاره همونی که بی قراره
مثه اون شهاب پر نور که یه دم آروم نداره 

من سكوت خویش را گم كرده ام
لاجرم در این هیاهو گم شدم
من كه خود افسانه می پرداختم
عاقبت افسانه مردم شدم
ای سكوت ای مادر فریاد ها
ساز جانم از تو پر آوازه بود
تا در آغوش تو در راهی داشتم
چون شراب كهنه شعرم تازه بود
در پناهت برگ و بار من شكفت
تو مرا بردی به شهر یاد ها
من ندیدم خوشتر از جادوی تو
ای سكوت ای مادر فریاد ها
گم شدم در این هیاهو گم شدم
تو كجایی تا بگیری داد من
گر سكوت خویش را می داشتم
زندگی پر بود از فریاد من